jueves, 24 de enero de 2008

morriña



Echo de menos mi ventana... Echo de menos el ruido de las gaviotas y el ruido del mar batiendo contra las rocas. Echo de menos el bosque frondoso, de ese verde que denota las abundantes lluvias. Echo de menos despotricar contra los días lluviosos. Boto de menos... pero as cousas seguen, e seguen ... cada vez máis segura de min e cada vez máis chea de enerxía e ledicia... As cousas saen. As cousas dependen do teu punto de vista. Iso é o máis importante. Podes erguer un día e ve-las cousas coma Tim Burton, o outro coma Banana Yoshimoto, outro coma Tarantino...
A vista de paxaro...Sempre vemos de abaixo arriba, nuca o revés. Demasiado alto...vó alto.

1 comentario:

Aina Rubies dijo...

Ada Lovelance, creo que es el nombre más bonito que nunca escuché. Al final todo cobra sentido, todo se va destapando. Se tenía que llamar ada por muchas razones. unbeso, me voy a currar...